ΠΑΣΟΚ – ΣΥΝ: συνθήκη αναγκαία και ικανή

Του Κώστα Τριαντάφυλλου, Δικηγόρου ΔΣΑ


Λίγο μετά την επανεκλογή του Γιώργου Παπανδρέου στην ηγεσία της παράταξης οι πολιτικές προκλήσεις ανοίγονται και προς το κέντρο και προς την άλλη Αριστερά και κυρίως το ΣΥΝ. Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να ανακτήσει την ιδεολογική του ηγεμονία στο μεσαίο χώρο προκειμένου να παραμείνει κόμμα εξουσίας, αλλά και να τείνει χέρι συνεργασίας για μία πλειάδα ζητημάτων και στο ΣΥΝ.

Αυτό που έχει κυρίως σημασία είναι η ανάδειξη του πλουραλισμού της κοινής ατζέντας αξιών και αντιλήψεων που συνδέουν το ΠΑΣΟΚ με την άλλη Αριστερά. Το ΠΑΣΟΚ δε διστάζει όχι μόνο να συμμετέχει σε πρωτοβουλίες κοινές, αλλά ακόμα περισσότερο ως κόμμα πολυσυλλεκτικό και μεγάλο, ανοίγει το ίδιο το δρόμο των κοινών πρωτοβουλιών. Όχι μόνο τρία θέματα για κοινή δράση, αλλά πολλά περισσότερα. Θέματα που θα χτίζουν και θα προάγουν το διάλογο και την αξιοπιστία του πολιτικού λόγου.

Αυτός ο πολιτικός λόγος δεν μπορεί να είναι μόνο άρνηση. Πέρα από τη διακυβέρνηση και πέρα από “νίκη” στον “πόλεμο αριστεράς - δεξιάς”, μπορούμε να πετύχουμε, οι ‘Έλληνες γενικά, σπουδαία ποιοτική αλλαγή στο κέντρο της πολιτικής και της δημοκρατίας συνολικά.

Σήμερα, λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ περισσότερο από ποτέ μπορούν να περιγράψουν το κοινό τους μέτωπο:

Η κλιματική αλλαγή και η προστασία του περιβάλλοντος, δεν μπορεί να περιορισθεί σε συντηρητικά, νεοφιλελεύθερα, κρατικιστικά ή αγοραία στεγανά. Σήμερα η αντιμετώπιση της υπερθέρμανσης του πλανήτη απαιτεί συνειδητοποίηση και δράση πρώτα των πολιτών και των κινημάτων, ώστε να προστατευτεί το περιβάλλον και να τεθούν σε ισχύ νομοθετικά πλαίσια σε αυτήν την κατεύθυνση. Το άρθρο 24 του Συντάγματος αποτελεί ένα πρώτο μέτωπο που από μόνο του ενώνει τις δυνάμεις της προοδευτικής αριστεράς.

Ο επαναπροσδιορισμός της σχέσης των δυναμικών αγορών, της Δημοκρατίας και της κοινωνικής συνοχής, απαιτεί συνεργασία και μέτωπο που μπορεί να οδηγήσει σε ένα σύγχρονο κοινωνικό μοντέλο, όπου το Κοινωνικό Κράτος θα δρα προληπτικά και θα δημιουργεί ευκαιρίες στη ζωή για όλους. Η επένδυση στον άνθρωπο, μέσα από πολιτικές για την παιδεία, την κατάρτιση, την υγεία, την εξειδίκευση, την κοινωνική υποδομή και προστασία, μπορεί να διασφαλίσει ότι οι κοινωνικές ανισότητες που πλήττουν συγκεκριμένα τμήματα του πληθυσμού δεν θα περάσουν από τη μια γενιά στην άλλη.

Σε συνέχεια της επένδυσης στον άνθρωπο, έρχεται ο συνεχής αγώνας για την ουσιαστική αναβάθμιση της Δημόσιας Παιδείας μας, που ξεκινάει από τον Παιδικό Σταθμό. Περνάει από το ανοιχτό ολοήμερο νηπιαγωγείο και Δημοτικό, τη δημιουργική δευτεροβάθμια εκπαίδευση που ευέλικτα μορφώνει τους μαθητές και τις μαθήτριες. Και καταλήγει στο νέο Δημόσιο Πανεπιστήμιο, που είναι σαφώς πιο αναβαθμισμένο, πιο φοιτητοκεντρικό, χωρίς καθηγητικές αυθαιρεσίες και γραφειοκρατία, με μόνους στόχους την έρευνα, την καινοτομία και τη μόρφωση.

Η διασφάλιση της ασφαλιστικής βιωσιμότητας του συστήματος και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, χωρίς το διαχωρισμό παλιών και νέων. Η επιβάρυνση των νοικοκυριών με τους έμμεσους φόρους, η συρρίκνωση των δικαιωμάτων των νέων στην εργασία και την ασφάλιση δημιουργούν ένα τοπίο απελπιστικό για τη νέα γενιά και επομένως για το σύνολο της κοινωνίας. Η αλληλεγγύη και η κοινωνική συνοχή αποτελούν κοινές αξίες για την Κεντροαριστερά και σίγουρα μπορούν σήμερα να είναι σταθερή πολιτική πυξίδα για τον προσδιορισμό κοινών προτάσεων και δράσεων.

Η προάσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών και των θεσμών της Δημοκρατίας, αποτελούν ένα ακόμη πεδίο κοινών δράσεων. Η καταπάτηση των δημοκρατικών κεκτημένων της ελληνικής κοινωνίας, που ξεκίνησε με το ανεξιχνίαστο ακόμη σκάνδαλο των υποκλοπών, την απαγωγή των μεταναστών, τη χρήση των αεροδρομίων από τη CIA, στη συνέχεια την κομματικοποίηση όλων των μη Συνταγματικά Κατοχυρωμένων Ανεξάρτητων Αρχών και τώρα στην παραβίαση του Συντάγματος και των Αποφάσεων της Ανεξάρτητης Αρχής για Προστασία των Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα με τη χρήση της τηλεεπιτήρησης σε δημόσιους χώρους, δημιουργούν από μόνα τους ένα κοινό μέτωπο για την προάσπιση της Δημοκρατίας.

Υπ΄ αυτή την έννοια μπορεί πράγματι μια αριστερή οπτική να χρησιμεύσει και να βρει ζωτικό πολιτικό χώρο μέσα στις σημερινές διεργασίες του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΝ και των ανένταχτων αριστερών. Δεν εννοώ προφανώς την «αριστερή στροφή» στο παρελθόν που προβάλλεται ως πολιτική πανάκεια από πολλούς στο ΠΑΣΟΚ. Εννοώ ένα ριζοσπαστικό και ηλικιακά ανανεωμένο ρεύμα σύγχρονης μεταρρυθμιστικής Αριστεράς, ικανό να δώσει προγραμματικό ορμή και προοπτική σε μια πλειοψηφική κυβερνητική κεντροαριστερή παράταξη. Να παραγάγει δηλαδή μια εκσυγχρονισμένη κεντροαριστερή ηγεμονία στον μεσαίο χώρο και κατ’ επέκταση στην κοινωνία.